Op weg naar Urk het beloofde land!?

Het is vrijdagavond, er komen twee bussen Urk binnen gereden. Er zitten 2 mannen in elke bus. Ze rijden door de straten, de bus zijn vies van de lange rit. De beide bussen worden bij de Rebohotkerk. Ze melden zich na even zoeken bij de dominee. Er moet van alles geregeld worden, koffie, thee, een maaltijd, een slaapplaats en als het even kan een tolk. Deze mannen spreken Russisch. En dat is best een lastige taal voor Nederlanders. Het voelt wel een beetje als een overval, de dominee weet niet goed hoe hij hier mee moet omgaan, en roept de hulp van ouderlingen en diakenen in. Na een half uurtje stroomt de pastorie vol, en proberen we in gesprek te raken. Met handen en voeten en een paar woorden engels en duits word ons duidelijk dat deze mannen broeders zijn uit Oekraïne, ze komen naar Nederland om Bijbels en Literatuur te brengen.

In Oekraïne hebben ze gehoord dat het niet zo goed gaat met de kerken in Nederland. Ze lopen leeg, sommige worden zelf verkocht en gebruikt voor winkelcentra, appartementen, concerthal. Bij de kerken welke op zondag nog opengaan, is het niet veel beter, de middagdiensten worden steeds minder bezocht. De kerken hebben moeite om de jeugd binnen te houden, die gaan steeds vaker naar de grote stad om te studeren, komen minder in de kerk. Ze vragen aan de Urkers: “Hoe is dat met uw kerk?”

eeuh, tja bij ons gaat het nog wel. U heeft wel gelijk, het christelijk geloof gaat in Nederland wel achteruit. De zondagse erediensten worden minder bezocht, het beoefenen van de gemeenschap der heiligen (community) is minder intensief dan vroeger. Dat missen we wel. Je ziet het ook in de collecte, de financiële bijdrage aan de kerk loopt terug. Dan nog een vraag: “En broeders, wat doet u aan evangelisatie activiteiten?”

Dat is een vraag…… Hoe ga je die beantwoorden? Die vraag wil ik aan jullie allemaal meegeven? Wij hebben in ons land, en op ons dorp een rijke geschiedenis. De reformatie, kerkgeschiedenis was in ons land van grote betekenis. Maar nu? Hoe gaat het nu? En wees dan eens eerlijk? In hoeverre worden wij allemaal – ik zelf ook – beïnvloed door de wereld en alles wat daarin te zien, te koop en te doen is? Hoe geven wij leiding in ons gezin, en in de kerk? Hoe laten wij zien in ons hele leven, dat we uit Genade leven? We zijn gekocht en betaald – De gekruisigde Christus – Paulus wou als apostel niets anders dan alleen die boodschap brengen. En als we daar eens wat langer bij stil staan… “Hoe vaak denkt u aan het kruis van Christus?” Dat zou elke dag zo moeten zijn, het is van levensbelang.

We zijn door Christus ingelijfd, en vrijgekocht. Maar dat is niet alles, we zijn geroepen tot dienst. Alle eer aan God! Hem dienen, wie onze schepper en onze maker is. Hij heeft ons niet nodig, het bijzondere is dat Hij ons wil gebruiken in Zijn dienst. Dat Hij, ondanks onze zonde en gebreken, ons niet loslaat maar naar zich toetrekt. En dan heeft iedereen een taak. In je persoonlijke leven, hoe het nu ook met je gaat, en wat je ook doet. Bij de opvoeding van kinderen, vertellen over de Here en ook voorleven. Laten zien, dat het kruis van Christus alles voor je is. En in je werk, trouw en dienstbaar je werk doen. Netjes, eerlijk en oprecht. En voor de kerk, de gemeenschap der Heiligen, ons inzetten en betrokken zijn. En misschien wel evangeliseren, op de haven van Urk of elders in ons land. Een zoutend zout zijn.

Is dat gemakkelijk? Nee, niet altijd maar het is wel onze taak. We zijn geroepen tot dienst, tot dienst aan de Here. Alle dagen, altijd en in alles wat we doen. En dan hoeft niet iedereen hetzelfde te doen, maar voor iedereen is er werk, dagwerk aan dagelijkse bekering hoorde ik een dominee eens zeggen in een preek. En kijk dan maar eens om je heen, elke dag en vraag de Here maar in je gebed om leiding. Hij zal je wel laten zien waar en wat je doen kunt. Vaak dichtbij, dicht bij jezelf, je gezin, familie, werk en kerk. Soms verder weg, een reis naar Oekraïne, Roemenië met Bijbels en literatuur. We zijn geroepen om Hem te dienen! Dat is en was altijd al onze opdracht.

Wij mogen terugkijken op een bijzondere reis, mooie en dankbare ontmoetingen bij de broeders en zusters in Roemenië, Oekraïne en Slowakije. We vinden het bijzonder dat we dit kunnen en mogen doen. Dat we zijn bewaard op de wegen, en onderweg hebben we genoeg ongelukken gezien. Dat maakt je stil, als je erlangs rijd met de auto. Het gaat niet om ons, wij zijn slechts bezorgers, wij danken de Here voor zijn zorg en nabijheid. We dragen alle ervaring, ontmoetingen als een kostbaar bezit mee. Het bemoedigt en versterkt ons in ons geloof. Iets mogen zien van die grote wereldwijde kerk, en te mogen meewerken aan de verspreiding van Bijbels, en het bemoedigen van elkaar. We zijn dankbaar en rijden de laatste kilometers naar huis. De teller zal straks blijven steken op ca 6.250 kilometer, en we kijken uit naar onze gezinnen, eerlijk is eerlijk we zijn ‘anwinnig’

Al 14 jaar reizen Johan en ik samen naar verschillende kerken. We schrijven de laatste jaren onze verhalen op. Zo kunnen we ze met jullie delen, en we vinden het fijn dat er via Whatsapp, via de mail en op het weblog reacties komen. Fijn dat jullie meelezen, meeleven en voor ons bidden. Bedankt daarvoor. Blijf bidden voor de kerken in Rusland, Oekraïne, Roemenië, en voor al die anderen ik noem deze omdat wij daar dan zijn geweest.

Bij het schrijven van deze verhalen, heb ik soms binnenpret en soms samen met de jongens in de auto. Want dominee Finstrall, wie naast zijn pastor ambt ook kozijnen maakt. En broeder Jacob, de diaken in Billhorod wie een ‘greenhouse’ tuincentrum heeft. En zo kan ik nog wel even doorgaan, echt we zien allemaal broeders in Oekraïne, wie we ook in Nederland zien. Actief en betrokken bij de kerk, en een lange vermoeide dag, sluit je samen af met een praatje, en soms een grapje. Zo houden we de moed erin, en praten we de uren in de auto vol. Met broeder Jan Koelwijn uit Billhorod had ik een gesprek en hij vroeg of Urk het beloofde land was. En ja, eigenlijk wel zei ik. Want vroeger, heeft Abraham uit Ur(k) der Chaldeeën zijn klei gehaald. En toen leek het net of de taalverwarring even weg was, deze man begreep het ook nog en vond het een mooie gedachte. Urk het beloofde land.

De beide campers, die hopen vanavond op Urk te komen. Ze rijden niet naar de kerk, maar naar huis. We kijken er naar uit, we ruiken ‘de Bult’ en we komen eraan.

Genacht vrienden

Hieronder een kort impressie van onze laatste twee dagen.