Ontmoetingen met een kinderbijbel

De reparatie in Belgorod heeft tot nu toe een uitstekend resultaat, we zijn rond het middaguur vertrokken en hebben gister een afstand van 450 kilometer gereden. We zijn om ca 21:00 uur gestopt in Volodarka, een klein stadje waar volgens onze google routeplanner een Hotel zou zijn. Hotel Adam, een nieuw gebouw met een mooie hotel kamer voor 380 Hryvna, € 12,66, voor het ontbijt moest er nog wel € 1,75 worden betaald. We kunnen zo goed uitrusten van deze dag. Een nieuw hotel, de hostes ontvangt ons vriendelijk. Onderweg vanuit Belgorod, langs Odessa richting het noorden (Kiev) is het prachtig, mooie landschappen en de MO vanuit Odessa is nog relatief nieuw en is goed te doen. Ik weet nog van mijn eerste reis met Johan dat we ook naar Odessa zijn geweest. Deze weg was toen in aanbouw. In de jaren daarna hebben we gezien dat de weg is afgemaakt. Inmiddels zijn er delen waar ze wel weer mee aan de slag kunnen.

De reisdag van gister heeft niet zo heel veel bijzonderheden, misschien kan ik een verhaal vertellen van een paar jaar geleden. Dit verhaal kwam in herinnering tijdens de gesprekken met pastor Arthur uit Amerika en Sergey uit Belgorod. Het was volgens mij 2007 of 2008 toen Johannes en Ik een reis maakten met nog twee vrienden naar Oekraïne. We hadden zoals gebruikelijk bijbels en literatuur. Ook was er het verzoek om een aantal stoelen mee te nemen voor een kerk in Valea. We maakten een plan en besloten om eerst naar de Oekraïne te gaan. Bij de grens van aangekomen was er de gebruikelijke procedure. Dat verliep allemaal prima, tot de controle van de bussen. De inhoud riep de nodige vragen op. Bijbels en Literatuur, stoelen? Is het commercieel en voor de verkoop? Nee het is een gift voor de kerken, en de stoelen zijn voor Roemenië. De eerste bus werd goedgekeurd, en de tweede leek ook okay. Johan en ik vertrokken van het grensstation, en de tweede bus zou al snel volgen. Toen was er toch een kink in de kabel, en de tweede bus moest blijven. Het werd op eens spannend en er ontstond veel onduidelijkheid. Het had achteraf allemaal te maken met transit kosten en corruptie, maar dat ontdek je vaak pas later. Ondertussen stonden Johan en ik bij een tankstation te wachten. En omdat het wachten uitliep naar een aantal uren, werd de bewaker van het het tankstation onrustig. Wij moesten vertrekken. Dat wilden we liever niet, omdat we toch in de buurt van het grensstation wilden blijven, misschien was onze hulp nog nodig? De bewaker maakt ons duidelijk dat we weg moesten gaan, of we moesten betalen. We hadden nog geen geld gewisseld, en een biljet van € 50,- voor een paar uur parkeren had ik grote moeite mee. Wat gaan we doen? We overleggen met elkaar. Volgens mij was het Johan wie zei, je kunt hem ook een bijbel geven. Dat gaan we doen, we pakken uit de eerste doos een bijbel, en dat blijkt een kinderbijbel te zijn. We geven deze bijbel aan de bewaker, wie vervolgens hoogst verbaasd is. Hij neemt de bijbel aan, gaat op zijn knieën in gebed. Hij dankte de HERE voor dit mooie en waardevole geschenk. Zo blij en zo dankbaar hadden wij nog nooit iemand gezien met een bijbel. Het was ontroerend en het raakt mij nog steeds. De bewaker beloofde ons voor ons te zorgen, hij zou op de auto’s passen. Hij kwam later terug met vrouw en kinderen en familie, Of die ook een kinderbijbel mochten krijgen. Natuurlijk, daar zijn ze voor. Later avond, eigenlijk was het al nacht, kregen we telefoon. De tweede auto mocht doorgaan, moest een flinke som transit kosten betalen, maar we kregen voor beide auto’s toegang tot de Oekraïne. We bleven bij de benzine pomp slapen, we voelden ons veilig met een bewaker op het terrein.

Het is een verhaal wat ons in èèn keer duidelijk heeft gemaakt het nut van deze transporten. Wij denken, beslissen en handelen, maar er is er ÈÈN die werkelijk de touwtjes in handen heeft. Het gaat niet om ons – de bezorgers – het gaat om de boodschap, de Bijbels en de Literatuur. Wat een voorrecht omdat zelf te mogen zien, ervaren en vertellen. Zelfs tegenvallers op de je reis, worden gebruikt om het echte doel te bereiken. Het bemoedigd de bezorgers, om door te gaan en om dicht bij het doel van de reis te blijven. Uitdelen van het Woord van de HERE.

Bij het vertrek uit Volodarka geef ik de vrouw welke ons bij het Hotel heeft bediend een Kinderbijbel en gewone bijbel. Ze neemt deze graag aan, een beetje verlegen met de situatie. Ik vraag naar haar naam, Luda heet ze. Als we het ontbijt afrekenen, vraagt ze mij om iets op te schrijven in de bijbel. Dat doe ik graag, met hulp van de vertaal app zet ik er in het russisch boven. “Prijs God” Een gift voor Luda en haar familie. We nemen afscheid van een dankbare vrouw en vertrekken richting ons volgende adres.

Het typen van dit verslag is niet zo eenvoudig, niet vanwege de emotie in het verhaal. Neen JanCees rijdt op de P22 van Volodarka naar Reya alsof de auto de bal in een flipperkast is. We gaan van links naar rechts, op en neer. Het is èèn grote stuiterbal, en bijna elk woord van dit verhaal heeft een rode streep op mijn laptop. Probeer er maar doorheen te lezen aub. Ondertusen heeft JC een volgend level bereikt en begint het weer van voren af aan. Ik herinner mij een uitspraak van Louw Korf, in rusland zijn geen wegen, alleen richtingen.

Vrienden, familie, hartelijke groeten van JanCees, Daniel, Johan en Louwe