onverwacht - aangenaam - bezoek aan Slavuta.

De rit van Volitsja naar Slavuta was in km niet al te ver. Zoals gezegd, de wegen variëren van slecht tot erg slecht. De boodschappen hobbelen de kasten uit. De borden dansen op het ritme van de mannen samenzang.

Het was in Slavuta even zoeken, Johan en Louwe zijn hier een aantal keren eerder geweest. Na 2x vragen komt er hulp uit onverwachte hoek. Er stop een witte VW transporter en de chauffeur vraagt where do you go? Straat Liebknechta. Het is wat lastig, deze straat is niet zo bekend. Even nadenken en dan aha! Follow me.

We volgen de VW bus en Johan vraagt is dit wel vertrouwd? Louwe zegt vast wel, er hangt een houtenkruis in de bus aan de binnenspiegel, en er hing een kruisje om de nek van de bijrijder. Een kruis is altijd een goed teken!

De bus brengt ons naar een bekend deel van de stad, rijdt de straat in en stopt - precies voor het adres - de kerk van pastor Soroko. We bedanken hartelijk voor de hulp en de pastor komt al naar buiten.
Pastor Soroko is slechtziend maar het duurt niet lang of hij herkent de twee Urkers. We zijn eens eerder twee dagen ( zaterdag en zondag) bij hem geweest. Even snel omkleden en dan een gesprek met handen en voeten. Lastig dat Russisch, na ruim 10 jaar ben ik de taal nog niet vaardig genoeg. Een tolk wordt geregeld. De broeder komt na 20 minuten, ondertussen laden wij de bijbels en boeken uit. De broeder - diaken - arriveert en schud de handen. Hij vraagt mij, ben jij Louwe кафег? Ja dat ben ik. Waarom bleef je zolang weg? Tja daar heb ik dan niet zo snel een passend antwoord op. Hij herkent ook Johan Molenaar! Fijn dat jullie er weer zijn. Er is in al die jaren geen bezoek en hulp meer geweest.

We hebben een gied gesprek, we geven de financiële steun en krijgen een brief. Op briefpapier van randstad, ha dat heb ik samen met Johan daar dus gebracht.

De brief laten we op een later moment nog wel eens zien. We danken samen de Here voor zijn zorg en dragen de broederschap aan Hem op. We eten samen en na een bezoek van enkele uren nemen we afscheid.

Wij gaan verder naar de grens. Daar komen we ca 22:00 bij de grens aan. De douanier stuurt ons terug naar de lange rij van auto's. Het karakter van mij kan daar maar moeilijk mee omgaan, ik laat me liever niet sturen en stuur graag zelf. We gaan dus niet terug en na een goed gesprek mogen de drie auto's vooraan sluiten.

De controle is scherp, het duurt ruim twee uur. De hondenbrigade controleert de campers en de bus. De hond begint te blaffen, hij heeft iets gevonden. Het is de pan met gehakt en kapucijners van Tiemen. Die bewaakt de pan als een ervaren agent, de maaltijd is voor de reizigers. Nog 12 km na de grens dan een TIR en de maaltijd. Smaakt goed en dan om 00:30 naar bed.